Niedziela Palmowa. Rozłożyste platany jeszcze w kamuflażu zimowym, nieco zmęczona trawa czekająca na pierwsze sygnały od natury, że można już odżyć, wybuchnąć zielenią, rosnąć przyzwoleniem majowego szaleństwa.

Niewielki skromny most do świątyni Pana. Wydreptany szlak kościółek - plebania.

Most do Wieczności? Do wybaczenia?

A może kładka pomiędzy tym co ludzkie i tym co boskie?

Ile już przeszło tą kładką radosci i smutków, nadzieji i oczekiwan, cierpienia? Próśb, intencji obojętności, miłości?

Kto to wie? Może tylko platany, które jak zdyscyplinowana straż królewska, z cierpliwością świadka historii lekko pokłaniają się każdemu przechodniowi - rozumieją, milczą pogrążone w zadumie-ich ulubiona czynność...i pochylają się od wieków nad historią człowieka i dotykiem Boga.

/GOŚĆ/